Wisła Płock S.A.

26 / Kwi / 2023 Arkadiusz Stelmach

Czy drugi Max Payne jest godny poprzedniczki? - Retro Recenzja #65

Można podawać mnóstwo przykładów książek, filmów czy gier, które na fali popularności pierwszej odsłony doczekały się swoich kontynuacji. Bardzo często jest tak, że kolejne części są co najwyżej dobre, ale w żadnym stopniu nie osiągają poziomu “jedynki”. Tak jest w przypadku gry studia Remedy, bo Max Payne 2 jest solidną produkcją, ale nie uniknął wad. Co nie zagrało w tytule z 2003 roku?

O pierwszym Max Paynie pisałem już dawno temu - jeśli ktoś chciałby przypomnieć sobie tę jakże kultową produkcję, może znaleźć tekst o niej pod tym linkiem. Tak więc od 2001 roku mija nieco ponad 2 lata. Pierwsza część przygód zmagającego się z traumą policjanta spotkała się z bardzo dobrym przyjęciem zarówno przez graczy, jak i recenzentów. W parze szła za tym sprzedaż, która już w kilka tygodni po premierze umożliwiła ekipie Remedy Entertainment zajęcie się produkcją drugiej odsłony. Poprzeczka była zawieszona bardzo wysoko, ale fani ufali twórcom Max Payne’a.

Dokładnie 15 października 2003 roku premierę miał Max Payne 2: The Fall of Max Payne (Upadek Maxa Payne’a). Czy tytuł spełnił oczekiwania fanów? Raczej tak. Czy był grą bez wad? Absolutnie nie. Czy jest lepszy od pierwowzoru? W żadnym razie. Czy Max Payne 2 jest dobrą grą, w którą warto zagrać nawet 20 lat po premierze? Zdecydowanie tak!

Mechanizmy się nie zmieniły. To wciąż trzecioosobowa strzelanka w mrocznym klimacie noir, która kontynuuje historię Maxa Payne’a z pierwszej odsłony. Tym razem detektyw nowojorskiej policji zostaje wplątany w morderstwo i gęstą intrygę, a w tle pojawia się wątek romansu. Oczywiście w dalszym ciągu pojawia się efekt, z którego zasłynęła ta seria, czyli tzw. bullet time - w czasie wyskoków możemy spowolnić czas i dzięki temu pokonywać naszych przeciwników w bardzo finezyjny sposób (najlepiej przy użyciu dwóch pistoletów jednocześnie).

“Dwójka” korzysta z tego samego silnika graficznego, co Max Payne - jednak z kilkoma ulepszeniami. Widać mimo wszystko, że gra jest ładniejsza, a tekstury mniej koślawe. Bardzo podobnie postąpiono z udźwiękowieniem. Mroczne i niepokojące utwory idealnie pasują do tematyki gry. Nie zabrakło też specyficznych, przedstawionych w formie komiksu przerywników filmowych, z których zasłynęła również pierwsza część.

Można powiedzieć, że “dwójka” po prostu poprawia wszystko to co działało w pierwowzorze. Jest jednak jedno “ale”. Fabuła. Ta jest istotnym elementem niemal każdej gry - zwłaszcza takiej, która sili się na przekazanie dojrzałej i poważnej historii. Tak było w Max Payne. Dwójka się stara, ale wydarzenia przedstawione na ekranie monitora niestety nie powalają. Ot, taka fabuła niezłego filmu akcji - nic więcej. Brak tu zaskakujących zwrotów akcji, makabrycznych momentów czy wzruszających scen. Po przejściu gry nie pozostawi ona w nas zbyt wiele wspomnień (przynajmniej fabularnych) - w odróżnieniu od pierwszej odsłony! Na dodatek kilka ruchów fabularnych również jest dla wielu fanów niezrozumiałych. Twórcy wskrzesili kilka postaci, które giną w poprzedniczce. Jedną z nich jest Mona Sax, czyli towarzyszka głównego bohatera, która na dodatek szybko wchodzi w romans z Maxem. Sprawia to wrażenie wątku wciśniętego na siłę i zupełnie niepotrzebnego. Poza tym szczerze wątpię, żeby nowojorski gliniarz po traumatycznych wydarzeniach z “jedynki” (związanych z jego żoną i córeczką) nagle wskakiwał w ramiona innej kobiety. Jeden z najważniejszych elementów gry stoi w przypadku Max Payne’a 2 niestety na przeciętnym poziomie - niektóre rzeczy się tu po prostu nie trzymają kupy.

Garść ciekawostek:

W pierwszej odsłonie twarz głównego bohatera była wzorowana na fizjonomii Sama Lake’a (głównego scenarzysty gry). W “dwójce” facjata Maxa została zmieniona i wygląda jak twarz Timothy’ego Gibbsa, aktora. Ta zmiana średnio spodobała się najwierniejszym fanom pierwszej odsłony.

Istnieje film o tytule Max Payne. Powstał w 2008 roku, a w tytułową rolę wcielił się Mark Wahlberg. Niestety, ale podobnie jak większość filmów na podstawie gier, ten również jest bardzo słabą produkcją.
Nie bez przyczyny imię i nazwisko głównego bohatera brzmi łudząco podobnie do angielskiego “max pain”, czyli “największy ból”. W przypadku zmagającego się z traumą policjanta nie chodzi bynajmniej o ból fizyczny. Co ciekawe, formę apteczek w grze pełnią tabletki przeciwbólowe (z ang. painkillers dosłownie zabijacze bólu).
Przy pierwszym uruchomieniu gry tytuł oferuje nam tylko jeden poziom trudności, który automatycznie dostosowuje się do naszego stylu gry. Jeśli jest zbyt trudno i postać często ginie, to sztuczna inteligencja stanie się mniej skuteczna, a tabletki przeciwbólowe staną się częściej spotykane. Po przejściu gry mamy możliwość ponownej zabawy na najtrudniejszym poziomie, które odblokowuje alternatywne zakończenie pozwalające uratować przed śmiercią jedną z głównych postaci.
W niektórych lokacjach można się natknąć na napisy “redrum”. Jest to oczywiście nawiązanie do filmu Lśnienie. Po zerknięciu na wyraz w lustrze dostrzeżemy jego prawdziwe znaczenie murder (ang. morderstwo).
Max Payne 2 spotkał się z bardzo pozytywnym przyjęciem. Według Metacritic gra uzyskała średnią ocen 86/100 i aż 88,5% pozytywnych recenzji według serwisu GameRankings. Jednak gorzej było ze sprzedażą, która nie osiągnęła takich liczb jak poprzedniczka.
Studio Remedy Entertainment istnieje do dzisiaj. Twórców serii Max Payne obecnie możemy kojarzyć m.in. z Alana Wake’a czy Control.

Serię Max Payne każdy szanujący się gracz powinien kojarzyć. Czy zagrać w drugą odsłonę, która ma już 20 lat? To już pozostawiam w gestii każdemu z Was. Na sam koniec coś, czego nie mogło zabraknąć - rewelacyjny motyw muzyczny z drugiego Maxa. Podobnie jak w poprzedniczce odpowiadają za niego fińscy kompozytorzy Kärtsy Hatakka i Kimmo Kajasto. Ciary!